Μια φορά και έναν καιρό, ζούσε σε ένα όμορφο και τεράστιο σπιτάκι -λίγο πιο νότια από δω- ένα χοντρό αγοράκι. Το αγοράκι ήταν ευτυχισμένο αφού τα είχε όλα και το όχι δεν το άκουγε ποτέ. Τις περισσότερες φορές γινόταν πραγματικότητα οι επιθυμίες του πριν ακόμη τις εκφράσει. Αγαπούσε το φαγητό και έτρωγε συνέχεια. Ιδιαίτερη αδυναμία είχε στα ζαχαρωτά και στη ζάχαρη και κυρίως στην λευκή σκόνη (άχνη). Το αγοράκι αυτό, όπως και τα περισσότερα άλλωστε, του άρεζε να παίζει με όπλα και να είναι πάντα ο καουμπόυς. Κάποια στιγμή το χοντρό αγοράκι μεγάλωσε, έγινε χοντρός άντρας και έπρεπε να δουλέψει. Το πρόβλημά του ήταν ένα και μοναδικό. Τι δουλειά θα έκανε. Μετά από πολλή σκέψη αποφάσισε να μετατρέψει τις δύο μεγάλες του αγάπες σε δουλειά. Αποφάσισε λοιπόν να εμπορεύεται αυτά που αγαπούσε από μικρός, την λευκή σκόνη και τα όπλα. Με μία διαφορά, αυτά θα ήταν για μεγάλους. Έτσι λοιπόν, βρίσκοντας κάλυψη πίσω από τον τίτλο "εφοπλιστής" μπορούσε να κινείται στο αιγαίο και στην ανατολή. Ο άντρας αυτός, πολύ πλούσιος πια, μπορούσε να έχει οτιδήποτε, όπως ίσως μια παε. Μια παε που θα τον βοηθούσε αφενός να εμφανίσει τα κέρδη και να συντηρεί ένα μισθοφορικό στρατό και αφετέρου να καλύψει τα όποια συναισθηματικά κενά του. Τη συνέχεια της ιστορίας μπορείτε να τη φανταστείτε. Τέλος παραμυθιού.
ηθικό δίδαγμα: σαν πολύ εφοπλιστές δεν μαζεύτηκαν σε τόσο μικρή χώρα;
γίνεται 40χρονος εφοπλιστής να έχει τόσα πολλά χρήματα μέσα από νόμιμες δραστηριότητες;
απο:anton
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου